The warm heart of Africa

Nadat ik in Tanzania voornamelijk grote afstanden had overbrugd en vele uren in de bus had doorgebracht was het tijd om in Malawi weer even op de rem te trappen. Malawi, het warme hart van Afrika en dat merk je direct zodra je de grens over bent. Mensen zijn hier bijzonder vriendelijk en spreken bovendien erg goed Engels waardoor je op zijn tijd eindelijk eens een goed gesprek met de lokale bevolking kan hebben.


Mijn eerste stop was net over de grens in Livingstonia, een klein dorpje in de bergen. De weg naar het dorpje bleek echter voor veel verkeer onbegaanbaar waardoor er niets anders op zat dan het grootste gedeelte van de weg te lopen. Dat viel niet mee bergop met al mijn bagage, maar eenmaal boven vond ik gelukkig een prachtig hostel met een geweldig uitzicht op het dal en het meer. De dagen erop probeerde ik vanuit mijn hangmat kracht en moed te verzamelen voor de tocht terug naar het dal. Op het moment dat ik terug wilde lopen kreeg ik gelukkig een lift aangeboden van twee Engelsen die mij in hun luxe jeep naar mijn volgende bestemming brachten.


De volgende stop was Lake Malawi, een enorm meer dat kwa oppervlakte ongeveer gelijk is aan Malawi en als je niet de bergen van Mozambique aan de horizon zou kunnen zien dan zou je zweren dat het de zee was.
Het meer is de ideale plek om te relaxen. Een plek waar je een biertje drink op het strand en voor je het door hebt is er een week voorbij. Overdag doen de vrouwen de was in het meer terwijl de kinderen op het strand spelen en de mannen continu heen en weer paddelen in hun kano opzoek naar de ideale stek om te vissen.


Na een week niksen was het tijd om een andere plek te zoeken om te relaxen, maar tijdens mijn stop in de hoofdstad Lilongwe was het gedaan met de rust. Ik ontmoette Ben (uit Engeland) en Axel (uit Frankrijk) en dat betekende alle remmen los. Met zijn drieen reisden we verder door Malawi en overal waar we stopten ging het los. Na anderhalve week absolute chaos, verliep Axels visum en ging ik samen met Ben verder op oorlogspad.
Na nog een week keihard gefeest te hebben waren we toe aan iets meer rust en besloten we Mount Mulanje (de hoogste berg in Malawi) te beklimmen.



We planden om in drie dagen de top van de berg te bereiken. Dat betekende elke dag om zes uur het bedje uit en na een vluchtig ontbijtje de rest van de dag klimmen. En al heb ik tegenwoordig niet meer zoveel moeite met een stevige wandeling, na bijna drie weken nonstop feesten was dit goed zwaar. Het waren zware dagen, maar de omgeving waarin we liepen maakte alles goed. Onderweg liepen we door indrukwekkende landschappen met prachtige uitzichten over Malawi en op zijn tijd stopte we om te zwemmen bij een waterval.



Na drie dagen zweten kwamen we wonder boven wonder zonder kleerscheuren aan op de top.
Inmiddels zijn we ook weer veilig in het dal beland en redelijk bijgekomen van de spierpijn. Na bijna vier weken Malawi onveilig gemaakt te hebben drijgde echter mijn visum wederom te verlopen en werd het de hoogste tijd om mijn weg te vervolgen naar Mozambique.


Ik moet nu echter iets meer haast gaan maken, want ik heb kaatjes weten te regelen voor het WK voetbal in Zuid Afrika en dat betekend dat ik over een kleine drie weken in Johannesburg moet zijn. Maar goed voordat het zover is zal ik eerst nog even in Mozambique rondsnuffelen.
In Mozambique ben ik te bereiken op: +258823870413

Zon Zee Zanzibar

Het binnenland van Tanzania bestaat grotendeels uit uitgestrekte grasvlaktes vol met grazende en jagende dieren. Een goede plek voor een safari, maar omdat dat dat helaas niet binnen mijn budget viel reisde ik rechtstreeks naar de kust. Vanuit Kingoma (het oosten van Tanzania) wilde ik met de trein naar Dar es Salaam, maar die bleek niet meer te rijden en ik was dus genoodzaakt het hele stuk met de bus te doen. Ruim 2000 kilometer waarvan de eerste helft van de weg blijkbaar nog moest worden aangelegd. Dagen gingen er voorbij, bus in bus uit en na vier dagen reizen kwam ik uiteindelijk als een zombia aan in Dar es Salaam.


Dar es Salaam is een bruizende havenstad, met een ongelovelijke mix van culturen. Regelmatig vergeet je in welk land je zit, het ene moment waan je je in India en het andere moment lijk je in de Bijlmer beland te zijn. Dar es Salaam is een stad waar ik me makkelijk een paar weken kon vermaken, maar omdat ik toe was aan wat meer rust besloot ik de boot te nemen richting Zanzibar. Zanzibar hoort bij Tanzania maar is een wereld apart en heeft in veel opzichten meer weg van Marokko. Het is het eiland waar Freddy Mercery is opgegroeid, maar dat vooral bekend staat om haar uitgestrekte stranden en helder blauwe zee.


In Zanzibar kwam ik wederom Jarek weer tegen die inmiddels in het gezeldschap was van een groepje Duitse reizigers. Met zijn allen besloten we de volgende ochtend naar de andere kant van het eiland te gaan om een paar dagen op het strand te luieren. De dagen waren relaxt, veel zwemmen, snorkelen, feesten en slapen. De rest van de groep ging na vijf dagen alweer terug naar het vaste land terwijl ik nog een paar dagen op Zanzibar bleef hangen.


Inmiddels ben ik ook weer terug op het vaste land, waar ik nog een paar dagen heb genoten van Dar es Salaam. In de afegelopen week ben ik langszaam afgezakt via het zuiden van Tanzania naar het rustige noorden van Malawi, maar daarover de volgende keer meer…
In Malawi ben ik soms te bereiken op het volgende telefoonnummer:
00265991550807

Couchsurfing in Burundi

Eenmaal de grens over kom je in een compleet andere wereld. In Burundi is het weer een heerlijke puinhoop, de straten zijn bezaaid met afval, overal rennen er weer kinderen, geiten of kippen langs je heen en word je constant lasting gevallen door mensen die wanhopig proberen hun handel aan je te slijten. Kortom ik was weer terug in Afrika en Rwanda met al haar zorgen lag inmiddels alweer ver achter me.
De vele conflicten in Burundi maken dit land echter niet erg populair bij touristen en uit angst moeilijk accomodatie te vinden of ergens op straat te belanden was ik daarom op het internet opzoek gegaan naar iemand die misschien een slaapplekje voor me had en zo kwam ik uiteindelijk uit bij Samson.
Samson stond op het busstation al op me te wachten en bracht mij gelijk naar zijn huis. Eenmaal bij hem thuis werd ik feestlijk ontvangen door de hele buurt met een barbeque en koude biertjes. Samson woont in een buitenwijk van Bujumbura (de hoofdstad van Burundi) in een huisje zonder electriciteit of stromend water. Maar ondanks dat hij maar weinig heeft, deed hij er alles aan om me thuis te laten voelen. Ik kreeg een eigen kamertje, mijn kleren werden voor me gewassen en er werd ‘s avonds heerlijk voor me gekookt. De volgende ochtend nam Samson me mee naar de kerk, wat weer een groot swingend feest was. Vervolgens gaf hij mij een rondleiding door de stad en bezochten we al zijn vrienden en familie, waar ik elke keer opnieuw enthausiast werd ontvangen en vol gestauwd met eten en drinken.
Omdat ik wederom problemen had met mijn visum moest ik de derde dag helaas Burundi alweer verlaten. Ik had graag nog veel meer van Burundi en Samsons leven willen zien, maar er zat niets anders op dan mijn weg te vervolgen richting Tanzania.