Alaska - The Last Frontier

Laat in de avond kwamen we aan in Anchorage (de hoofdstad van Alaska). Gelukkig kan je in Amerika 24 uur per dag uit eten zodat we niet met een lege maag naar bed hoefden.

De volgende ochtend bij het ontbijt werd het al direct duidelijk dat we in Alaska waren, want naast eieren kregen we ook rendierworst bij het ontbijt. Na het ontbijten haalden we onze huurauto op, deden we boodschappen voor de rest van de week en begonnen we aan onze roadtrip door de wildernis.

Alaska is oneindig groot, maar omdat het een relatief beperkt wegennet heeft is het bijna onmogelijk om te verdwalen. Vanuit Anchorage reden we richting het Noorden. Onderweg stopte  we regelmatig om wat foto's te maken en na ongeveer 4 uurtjes rijden kwamen we aan in het dorpje Talkeetna.

Talkeetna is een heel klein dorpje met een paar kroegen en hotelletjes. Op een pleintje stonden wat mensen biertjes te drinken en naar een lokaal bandje te kijken. De meeste hotels waren vol, maar na wat zoeken vonden we aan de rand van het dorp een plek in het bos met een aantal stacaravans.

Die avond hebben we nog lang genoten van het lokale eten, bier en nachtleven waardoor we de volgende dag tamelijk brak onze roadtrip vervolgde.

Het landschap werd steeds indrukwekkender naarmate we verder naar het noorden reden. Ongeveer drie uur later kwamen we aan in Denali waar we een prachtige cabin in het bos hadden inclusief jacuzzi.

De wekker ging de volgende ochtend vroeg af om op tijd in het Denali National Park te kunnen zijn. Helaas was het niet mogelijk om zelf door het park te rijden, en waren we genoodzaakt om met nog ongeveer 20 andere toeristen over te stappen op een bus, die ons langs alle hoogtepunten van het park bracht.

Het park was fantastisch mooi. We reden over een smalle zandweg door de bergen en na elke bocht werd het landschap indrukwekkender. We hadden veel geluk, want door het heldere weer zagen we al snel de top van Mt McKinley en niet veel later zagen we de eerste groep beren. Een moeder met twee jongen. (ik was het kaartje van mijn camera vergeten, dus alle foto in het park heb ik helaas met mijn telefoon moeten maken).

De beren  liepen vlak langs de bus maar leken zich van ons niet bewust. Het hele gezin bleef rustig zoeken naar bessen in het hoge gras en verdween na ongeveer 15 minuten weer in het bos.

Niet veel later kwamen we ook een wolvenpack tegen, een mannetje, een vrouwtje en twee jonge die achter een aantal vogels aan zaten. Verder zagen we in het park verschillende kariboes, elanden en berggeiten, maar de beren bleven tocht het hoogtepunt van de dag.

De volgende dag vervolgden we onze weg via de Denali Highway. Deze 217 km lange zandweg begon vlak onder Denali National Park en bracht ons helemaal naar het oosten van Alaska. Het was een ruige rit, maar de stoffige weg vol met gaten bracht ons door een prachtig uitgestrekt berglandschap vol met gletsjers en indrukwekkende bergmeren.

De weg was volledig afgelegen en dus niet zonder gevaar. Mochten we namelijk autopech krijgen dan zouden we zomaar een aantal dagen zonder hulp kunnen komen te zitten. Voor vertrek hadden we daarom voldoende boodschappen ingeslagen om een aantal dagen te kunnen overleven.
Ondanks dat we een 4x4 wagen hadden gehuurd kosten het ons bijna 7 uur voordat we de ruim 200 kilometer afgelegd hadden.

Nadat we aan het eind van de dag vermoeid het eind van de weg bereikt hadden gingen we direct opzoek naar een slaapplek. Dit bleek echter niet mee te vallen, want ondanks dat we op een verharde weg waren uitgekomen moesten we nogmaals ruim 200 kilometer rijden voordat we weer in de bewoonde wereld aankwamen. Onderweg kwamen we langs verschillende hotelletjes, maar alles zat vol of was gesloten en pas om twee uur 's nacht vonden we eindelijk een hotel die nog kamers beschikbaar had.

De volgende ochtend besloten we wat rustiger aan te doen. We sliepen lekker uit en reden pas na de lunch richting het Kenai schiereiland in het zuiden.
De weg volgde voor een groot gedeelte de kust en het landschap was daardoor totaal anders vergeleken met het noorden van Alaska.

Het schiereiland was veel drukker bevolkt dan het noorden. Regelmatig kwamen we langs kleine vissersdorpjes en op sommige plekken stonden we zelfs in de file. De weg bracht ons helemaal tot Homer de zuidelijkste stad van Alaska. Homer is voornamelijk indrukwekkend omdat het stadje wordt omringt door gletsjers.

Vanaf het terras van het restaurant hebben we lang genoten van het indrukwekkende uitzicht op de gletsjers en omdat het inmiddels al erg laat was geworden besloten we om in Homer te overnachten.

De volgende dag reden we over dezelfde weg weer terug naar het noorden om uiteindelijk aan de andere kant van het schiereiland te kunnen geraken. Na een aantal uur rijden kwamen we aan in het plaatsje Seward. Omdat Seward één van de beste plekken ter wereld is om walvissen te zien, struikel je over de toeristen.

Vroeg in de morgen verlieten we in de ijzige kou de haven van Seward en gingen we met een boot opzoek naar orka's en walvissen. Af en toe zagen we wel wat schaduwen in het water maar omdat de walvissen het grootst gedeelte van de tijd onder water te blijven lukte het ons niet om ze goed te zien.

Gelukkig kwamen we onderweg wel veel walrussen, dolfijnen pinguïns en zeeotters tegen. Het meest indrukwekkende van de tocht was echter een groep orka's die een lange tijd onze boot volgden.

Voordat we weer terug naar huis moesten bleven we nog twee dagen in Palmer. In Palmer werd het jaarlijkse state fair georganiseerd (een combinatie tussen een enorme kermis en een muziekfestival). Na het zien van Alaska's uitgestrekte landschappen en alle wilde dieren, was dit een goede manier om ook nog wat van Alaska's cultuur mee te krijgen.

Het was een korte maar onvergetelijke reis en ondanks dat het een hele onderneming was om in Alaska te geraken, raad ik iedereen aan om deze afgelegen Amerikaanse staat een keer in je leven te bezoeken.

Chicago Summer Training

Voor training moesten we met het hele team deze zomer wederom naar Amerika. Deze keer had LinkedIn de training georganiseerd in Chicago. Samen met mijn Japans/Spaanse collega Nagi vertrokken we ruim op tijd naar het vliegveld, maar door al het getreuzel en de enorme rij bij de douane hadden we alsnog bijna het vliegtuig gemist.

De reis liep voor de rest vlot en door het tijdsverschil kwamen we vroeg in de middag al aan in Chicago. Chicagp is de op één na grootste stad van de VS, maar voelt klein aan. 

De binnenstad bestaat zoals de meeste Amerikaanse steden voornamelijk uit indrukwekkende wolkenkrabbers die in Chicago doorlopen tot aan het strand van Lake Michigan. De sfeer in de stad was fantastisch en deed een beetje denken aan San Francisco. Dit kwam waarschijnlijk omdat het prachtig weer was en veel mensen op het strand of een van de stadsfestivals te vinden waren.

De week bestond voornamelijk uit training en brachten we dus ondanks het prachtige weer hoofdzakelijk door in het hotel. Toch werd er 's avonds genoeg ruimte overgelaten voor teambuilding zodat we de kans kregen om net wat meer van de stad te zien.

De laatste avond gingen we als afsluiting van de week met zijn allen naar een honkbalwedstrijd van de Chicago Cubs. De meeste collega's bleven na de trainingsweek nog een aantal dagen langer in Chicago, maar Nagi en ik hadden besloten om voor wat meer avontuur te kiezen en vertrokken daarom de volgende dag naar Alaska.