Dag vader, dag zusje, dag West-Afrika

Het is nu ruim vier maanden geleden dat ik vertrok uit het toen nog warme Nederland en inmiddels zit ik alweer bijna drie weken in Ghana, waar ik de afgelopen tijd werd vergezeld door mijn vader en mijn zusje. Het was erg fijn om hun naar zo’n lange tijd weer te zien, maar ook om eindelijk weer eens een gesprek in het Nederlands te kunnen voeren en om een keer niet alleen in een restaurantje te hoeven eten. Mijn zus kon helaas slechts een weekje blijven, maar in deze korte tijd heeft ze naar mijn idee toch een hoop van de cultuur weten te proeven. Mijn vader bleef nog twee weken langer en met hem heb ik de binnenlanden van Ghana bezocht. De tijd in Ghana heeft ongetwijfeld een hoop indruk op zowel mijn vader als zus gemaakt, maar hun bezoek heeft ook mijn ogen heropend.

Kleine dingen die mij inmiddels niet meer opvielen en waar ik soms ongemerkt aan voorbij liep, vonden zij vaak bizar of indrukwekkend. Door hun aanwezigheid ben ik daarom veel dingen nog meer gaan waarderen en besef ik me nu des te meer in wat voor bijzondere cultuur ik me momenteel bevind.

Mijn zusje zit inmiddels alweer twee weken veilig in Nederland en mijn vader vliegt over een paar dagen weer terug naar de kou, maar ook voor mij is de tijd aangebroken om afscheid te nemen van West Afrika.

Omdat de ambassade van Nigeria momenteel geen visa aan touristen verstrekt en ik niet om Nigeria heen kan reizen, houdt mijn reis over land na ruim vier maanden en negen verschillende landen helaas op in Ghana. Ik had nog graag wat meer willen zien, vooral van landen als Nigeria, Kameroen en Congo, die allemaal hoog op mijn verlanglijstje stonden, maar goed zonder toestemming van de Nigerianen zit dat er helaas niet in.

Toch heb ik voor mij gevoel in de afgelopen maanden veel van West Afrika kunnen zien. Ik heb het landschap zien veranderen van de eindeloze woestijnvlaktes in Marokko en Mauritanie in de huivelachtige regenwouden van Burkina Faso en de prachtige witte palmstranden in het zuiden van Ghana en Togo. De hoofddoekjes en moskeeen verdwenen langszaam van het straatbeeld en maakte plaats voor de kerken en bizarre voodoo rituelen in het zuiden.

Maar ondanks deze verschillen hebben de landen voornamelijk heel veel met elkaar gemeen, in alle landen leeft het merendeel van de bevolking helaas nog steeds ver onder de armoede grens en is er overal een groot gebrek aan infrastructuur en primaire voorzieningen. De armoede en ellende waar je hier constant mee wordt geconfronteerd is iets waar ik waarschijnlijk nooit aan zal kunnen wennen, maar de vrolijkheid en het optimisme van dezelfde mensen maakt het alles een stuk dragelijker. Zoals mijn zus in haar stukje ook al schreef; de mensen maken het land. En het het is ook voornamelijk de vriendelijkheid, de gastvrijheid en de vrolijkheid van de mensen in West-Afrika die een onvergetelijke indruk op me hebben achter gelaten.

Ik kan moeilijk zeggen naar welk land mijn voorkeur uit gaat. Elk land was op zijn eigen manier weer speciaal, al moet ik zeggen dat de eindeloosheid van de Sahara enorm veel indruk op me heeft gemaakt, maar ook de week in Dogon Country met Pierrick en het slapen in de wildernis van Burkina Faso met Remi zijn dingen die ik niet snel zal vergeten.

Maar goed, mij stuur je natuurlijk niet zomaar naar huis, want na een beetje rond snuffelen op het internet vond ik al snel een ticket naar Kenia. En waarom specifiek Kenia, nou ja het ticket was niet al te duur en ik was er nog nooit geweest dus waarom ook niet. Vanavond vlieg ik daarom naar Nairobi en vanaf morgen zal ik mijn reis dus vervolgen in het Oosten van Afrika. Wat me daar allemaal te wachten staat is ook voor mij nu nog de vraag, maar ik zal jullie natuurlijk weer regelmatig op de hoogte proberen te houden via mijn blog.