Backpacken met mijn zoon

Regelmatig heb ik de blog van mijn zoon de afgelopen maanden bijgehouden om zijn reisavonturen in de verschillende landen van Afrika te kunnen volgen. Nu ik samen met mijn dochter Patricia een deel van zijn reis kon meemaken, ondervond ik zelf hoe het is om onderweg te zijn in een land als Ghana dat zo verschillend is van Nederland.
De eerste week trokken we met zijn drieen voornamelijk langs de kust en zagen we mooie, verlaten zandstranden en schitterende vissersdorpjes, maar ook de massale drukte van de grote hoofdstad Accra. In deze stad leven de mensen in de stank van uitlaatgassen en open riolen en proberen te overleven in hun bouwvallige, kleine krotjes langs de weg, waar ze dag en nacht hun scharige koopwaar proberen te slijten. Accra lijkt wel een grote markt te zijn, omdat in elke straat wel kraampjes staan waar allerhande koopwaar wordt verkocht. ‘s Nachts branden langs de weg kleine houtvuurtjes om maaltijden te bereiden; voor de rest is het vaak pikdonker, maar onveilig hoef je je daardoor nooit te voelen.
Nadat we Patricia naar het vliegveld hadden gebracht, trokken Edwin en ik naar het noordoosten om via Ho naar het bergdorpje Amedzofe te reizen. De mensen daar leven net als bij de kust ook veel op straat, maar alles is daar toch veel schoner en rustiger. In de dorpjes kom je geen autoverkeer tegen en soms waan je je enkele honderden jaren terug in de tijd. Na een paar dagen zijn we weer doorgetrokken richting Kumasi over het Volta-meer. In Kumasi blijven we nog een paar dagen om dan vervolgens het laatste traject van onze reis in Ghana af te leggen in de richting van Accra waar Edwin het vliegtuig naar Kenia zal nemen om zijn reis door Afrika voort te zetten en ik zal daar het vliegtuig nemen voor de terugreis naar Nederland.
Ik zal zeker met heel veel indrukken terugkeren en veel van die indrukken moet ik nog steeds verwerken. Het leven hier in Ghana is zo anders en daarom moeilijk uit te leggen aan anderen die er niet zijn geweest. Soms lijkt de tijd hier te hebben stilgestaan en soms heeft het begrip tijd hier zelfs geen betekenis. Als je vraagt hoe laat de boot vertrekt, krijg je wel 25 verschillende tijden te horen. Een ding is echter zeker: de boot zal die dag nog wel vertrekken, maar wanneer weet niemand. Hier heb ik dus geleerd om mij over niets meer te verbazen en om heel veel geduld op te brengen, want we hoefden ‘slechts’ vijf uur te wachten voor de boot over het Volta-meer.
Al met al was deze reis een hele bijzondere ervaring die ik voor geen goud had willen missen.