Vorige week was het tijd om weer mijn eigen weg te gaan. Vroeg in de ochtend nam ik afscheid van de jongens en vertrok ik met het openbaarvervoer richting het oosten van Gambia, en dat viel niet mee.. Openbaar vervoer nemen ze hier net iets te letterlijk, want echt alles en iedereen wordt meegenomen om brandstof te besparen. Als je denkt dat er niemand maar bij kan dan blijkt er nog wel iemand bij je op schoot of op het dak te passen.
Bus to Soma (East Gambia)
Maar ondanks dat de reis verschikkelijk lang en onconfortabel is, is het reuze gezellig. Onderweg wordt er gezongen, gelachen en constant eten uitgedeeld. Het landschap onderweg is prachtig en een wereld van verschil met de plaatsjes aan de kust . Het eerste uur reden we vooral door verpauperde buitenwijken en zie je enkel ellende en armoede, maar zodra je de stad uit bent wordt alles kalm.
De spaanplaat sloppenwijken veranderen langzaam in riete hutjes en in plaats van roestige auto's gebruiken mensen enkel nog paard en wagen. Nergens kom je blanken tegen en dat kan soms erg lastig zijn, omdat je altijd in het middelpunt van de belangstelling staat. Aan de kust zijn de mensen meestal erg aardig, maar soms alleen uit op je geld, op het platteland zijn de mensen vooral nieuwschierig en ongelovelijk vriendelijk, maar in de grotere steden zijn de mensen voornamelijk opdringerig en soms zelfs agresief.
Boat back to Senegal
Border of Senegal
Ondanks dat ik amper een woord kon wisselen met de man, begrepen we elkaar bijzonder goed en lag ik nog geen drie uur later met mijn luie reet op het strand voor mijn bijzonder confortabele strandhuisje.
No comments:
Post a Comment