Vanuit Bobo gingen we al redelijk snel richting Ouagadougou (de hoofdstad van Burkina Faso), waar Remi en ik weer ieder onze eigen weg gingen. Ik moest een paar dagen in Ouagadougou blijven, omdat ik problemen had met mijn creditkaart en tot overmaat van ramp ook mijn internetbankieren geblokeerd was. Gelukkig was alles met een paar telefoontjes en de inzet van mijn vader weer redelijk snel opgelost en kon ik mijn reis vervolgen richting Benin.
Voor het eerst in een aantal weken reisde ik weer alleen en dat verliep niet helemaal zonder problemen. Het begon bij de buschauffeur die beweerde mij wel naar Benin te kunnen brengen, maar na een hele dag treuzelen, mij ergens dropte 150 kilometer voor de grens en weigerde verder te rijden. Mijn eerste knak momentje, kwaad griste ik mijn geld terug uit zijn handen en ging ik hopeloos opzoek naar een hotel. Maar helaas, het was al laat en de weinige hotels die ik kon vinden waren vol of erg duur. Uiteindelijk belandde ik op een campus van een school waar een student gelukkig nog wel een extra kamer voor me had. Na twee dagen op de campus gehangen te hebben, ging ik weer verder en vond ik een busje dat me wel echt naar Benin kon brengen.
Het verliep allemaak soepel tot dat ik bij de grens aankwam, waar de politie merkte dat ik nog geen visum voor Benin had. Van verschillende kanten werd er tegen me geschreeuw, 'Waar haal je het lef vandaan om zonder visum aan de grens te verschijnen, dat zouden wij eens in Europa moeten proberen, blabla..', en nog wat dingen die ik niet goed begreep omdat de helft in een lokale taal was. Ik was inmiddels te moe om me nog ergens druk om te maken en het geschreeuw ging dus grotendeels het ene oor in en het ander weer uit. Al die tijd bleef ik ze beleefd aankijken en reageerde af en toe met: 'Je ne comprends pas?'.
Uiteindelijk lieten ze me wachten in een kamertje waar ik werd geobserveerd door een oude agent die onderuitgezakt op de bank met één hand in zijn broek aan zijn balzak zat te krabben. Het duurde lang, maar na een tijdje wachten en gesproken te hebben met een iets vriendelijkere agent, mocht ik de grens over en gaven ze mee een visa voor 48 uur (die ik kon verlengen in de hoofdstad, Cotonou). Cotonou was nog meer dan 400 kilometer van de grens dus dit betekende dat ik een nachtje in de bus in het vooruitzicht had.
De bus kreeg natuurlijk pech waardoor ik 100 kilometer van de grens strande en onmogelijk voor het weekend (binnen 48 uur) de hoofdstad kon te bereiken. Een probleem dus want hierdoor zou ik vanaf morgen illegaal in Benin verblijven.
In het hotel ontmoette ik gelukkig een jonge uit Benin die de volgende dag toevallig naar Togo moest en mij wel achter op zijn brommer mee de grens over wilde nemen (het probleem van de visa zou dan in iedergeval opgelost zijn).
De volgende ochtend vertrokken we met zijn tweeen op zijn ouwe Vespa naar Togo. De rit was lang maar erg mooi, over kleine zandpaatjes door de bergen en vier uur later kwamen we aan in Kara (Togo). Onderweg waren we echter niets tegen gekomen wat ook maar leek op een grens overgang en zonder stempels was ik nu dus illegaal in Togo beland.
Er zat niets anders op dan naar de politie te gaan en mijn verhaal uit te leggen. De politie in Togo was gelukkig heel relaxt, moesten hard lachen om mijn verhaal en gaven me zonder problemen een visum voor 30 dagen. Probleem opgelost dus.
Ik bleef wat dagen in het noorden van Togo hangen en reisde toen rustig richting het zuiden om alvast een visum voor Ghana aan te vragen.
Ik kom net terug van de Ghanese ambassade waar ik vanochtend letterlijk heb moeten smeken voor een visum, maar het heeft geholpen want ze laten me binnen (al is het maar voor 20 dagen).
Maar goed, genoeg gezeurd, nu ga ik naar het strand en van mijn vakantie genieten.
Later!
No comments:
Post a Comment