Into the wild

Liftend vervolgde we onze weg naar Banfora (ongeveer 100 kilometer van Bobo) en dat ging makkelijk want nog geen twee uur later werden we door een vrachtwagenchauffeur afgezet op de plaats van bestemming. Om wat vrijer te kunnen zijn huurde we de volgende dag schakelbrommers en reden we het binnenland in. Het was heerlijk om de lawaaierige en vervuilde stad achter ons te laten en om over de zandweggetjes door het platteland te crossen. Het landschap was prachtig en af en toe passeerde we een klein dorpje waar we werden achtervolgd door histerische kinderen en we continu moesten uitwijken voor suïcidale geiten en kippen die onverwachts op de weg sprongen.

De eerste nacht sliepen we in een klein dorpje vlakbij de bergen en de rotspieken van Senou vanwaar we de volgende dag verder reden door het indrukwekkende landschap. Na een halve dag rijden verlieten we de weg om de rotsen van dichtbij te bekijken, maar al snel werd de door ons gekozen route zo onbegaanbaar dat we de brommers verstopte in de struiken en de weg te voet vervolgden.

Na een tijdje wandelen en klimmen kwamen we aan op een top vanwaar we een enorm uitzicht hadden, maar omdat we inmiddels zo uitgeput waren van de hele dag rijden, lopen en klimmen hadden we geen energie meer om terug te keren naar de brommers voordat de zon zou ondergaan. We gingen opzoek naar een vlakke rots en besloten hier te blijven voor de nacht. Het beloofte een een lange en onconfortabele nacht te worden, onze rugtassen lagen nog in Banfora en ik had niet meer bij me dan een klamboe en een extra trui. Maar ondanks dat de rotsen akelig hard waren was het een geweldige plek om te slapen.

S'ochtends werd ik wakker gebrand door de zon en deed mijn hele lichaam pijn van de rots. Brak strompelden we naar beneden waar we opzoek gingen naar de brommers. We reden naar het dichtsbijzijnde dorpje voor een ontbijtje en het confoort van een matras en werden pas de volgende ochtend weer wakker.

De laatste dag stopte we bij een groot meer waar we met een kano opzoek gingen naar nijlpaarden. Dat bleek niet al te moeilijk want al snel kwamen er twee vlak bij de boot boven water. Nieuwschierig staarden ze ons aan. Erg indrukwekkend om deze enorme beesten in levende lijve te zien, maar nadat ze na bijna een uur nog steeds onbewogen naar ons zaten te staren, geloofde we het wel en peddelde we terug naar de kant. De volgende ochtend reden we terug naar de bewoonde werden om de brommers in te leveren en met de bus terug te keren naar Bobo-Dioulasso.