Hurghada - Egypt

My African trip

Op en neer naar Kaapstad

De dag na de wedstrijd in Durban trapte we ons wagentje weer op zijn staart en reden we via de de kust richting Kaapstad. De weg was goed maar met al zijn bochten en verkeer schoot het allemaal niet echt op. Gelukkig hadden we tussen de wedstrijden door enige speling en konden we onderweg nog even stopen in het plaatsje Grahamstown voor het National Arts Festival. Een gezellig festival wat veel weg heeft van de Parade en dus een goede plek om even te ontsnappen van de WK gekte. Na een dagje cultuursnuiven op het festival moesten we ‘s avonds laat echter weer door rijden naar Port Elzibeth voor de wedstrijd Engeland – Slovenie.


In Port Elizabeth namen we afscheid van Thijs, die terug moest naar Johannesburg, maar we kregen versterking van Ben uit Engeland (zie Malawi en Mozambique) die toevallig met een maat van hem ook naar de wedstrijd ging. Engeland wist te winnen van Slovenie met 1-0 en ging dus maar net door naar de volgende ronde.


Ondanks de overwinning viel de sfeer in en om het stadion een beetje tegen. Ik had gedacht dat de Engelsen wel redelijk fanatieke supporters waren, maar ze hebben duidelijk nog een heel hoop te leren van de Nederlanders.
Na de wedstrijd konden we helaas niet in Port Elizabeth blijven om samen met Ben en de andere Engelsen de overwinning te vieren, we moesten namelijk nog de hele nacht rijden om optijd in Kaapstad te komen voor de wedstrijd Nederland - Kameroen.


Het was een vermoeiende rit maar we kwamen gelukkig optijd aan in Kaapstad en konden nog rustig opzoek gaan naar een hotelletje en een maaltijd voordat de wedstrijd begon. Kaapstad is echt een geweldige mooie stad en was op de dag van de wedstrijd compleet overgenomen door een leger van Oranje supporters. De straten en terasjes waren bezaaid met Oranje fans die vlak voor de wedstrijd met duizenden tegelijk in een stoet naar het stadion liepen.


De wedstrijd was voor Nederland niet echt belangrijk, want Nederland was met twee overwinningen al door en Kameroen lag met twee nederlagen al uit het WK, maar dat maakte het feest er niet minder op, want tijdens en na de wedstrijd gingen zowel de Nederlandse als de Kameroenese supporters helemaal los.


De dag na de wedstrijd hadden we een vrij dagje te besteden in Kaapstad en besloten we onder andere de tafelberg te beklimmen vanwaar we een geweldig uitzicht hadden over de stad. We hadden echter niet al te veel tijd om de tourist uit te hangen of uit te rusten, want de volgende wedstrijd van Nederland was alweer drie dagen later en ruim 1500 kilometer verderop.


Na ander halve dag rijden maakte we een tussen stop in Bloemfontein, waar toevallig de achtste finale tussen Engeland en Duitsland werd gespeeld. Na al die uren rijden waren we toe aan een korte pauze dus we besloten te kijken of we nog kaartjes konden regelen voor de wedstrijd.
Het was even zoeken, maar na een beetje rondvragen wisten we alle drie een kaartje voor een prikkie te regelen. De wedstrijd was een van de beste die ik tijdens dit WK gezien had en Engeland werd met 4-2 (of 4-1 als je de scheidsrechter moet geloven) in de pan gehakt door Duitsland.


Wederom hadden we na de wedstrijd helaas geen tijd om te feesten want we hadden nog ruim 600 kilometer te overbruggen naar Durban waar Nederland de volgende ochtend zou spelen tegen Slovakije. Laat in de nacht kwamen we aan in Durban, maar gelukkig waren we daar inmiddels bekend en konden we gelijk weer ons vertrouwde hotelletje in om nog een paar uurtjes uit te rusten voor de wedstrijd.


Op de tribune was de spanning te snijden, maar na de 2-1 overwinning brak het feest weer los en werd Durban voor de tweede maal in beslag genomen door het Oranje leger. Vrijdag speelt Oranje de kwart finale tegen Brazilie in Port Elizabeth. Helaas kan ik daar niet bij zijn, want voor mij is de tijd aangebroken om terug naar huis te gaan...

Nederland - Japan in Durban

Na eindelijk het doolhof van Johannesburg achter ons gelaten te hebben scheurden we in ons huur autotje richting Drakensberg. Drakensberg is een berggebied tegen de grens van Lisotho en heeft veel weg van de Verenigde Staten en de outback van Australie. Erg mooi allemaal maar ook akelig koud. ‘s Nachts was het onder nul en toen we aan kwamen rijden begon het zelfs te sneeuwen…


Gelukkig vonden een relaxt hostel waar we Corne zijn verjaardag in stijl konden vieren en de voetbal wedstrijden konden kijken vanuit een jacuzzi.
In Drakensberg bleven we twee nachtjes om wat rond te hiken en wat meer te zien van de omgeving, maar daarna moesten we verder rijden richting de kust voor de tweede wedstrijd van Oranje tegen Japan.


In Durban hadden we helaas geen gratis adresje weten te regelen dus er zat niets anders op dan de auto in de stad te parkeren en wanhopig op zoek te gaan naar een hotel. Vreemd genoeg was dat een stuk makkelijker dan we hadden gedacht, want in bijna elk hotel waar we binnen stapten waren er nog kamers vrij. Uiteindelijk belandden we in een luxe hotel kamer op de 27ste verdieping met uitzicht over de stad en zee voor slechts 10 euro de man.


Durban is een stuk kleiner dan Johannesburg en alles is hier gelukkig ook een stuk beter geregeld. Er is een groot park voor de voetbalfans aangelegd op het strand, waar van alles wordt georganiseerd en de WK wedstrijden te volgen zijn op grote schermen. En ook op de dag van de wedstrijd zaten we niet te kutten met pendelbusjes, maar liepen we gezellig in een stoet met honderden andere Oranje supporters naar het stadion.


De atmosfeer in het stadion was een stuk beter dan tijdens de eerste wedstrijd en het was van het begin tot het einde een groot feest op de tribune. De wedstrijd zelf was wel redlijk saai, maar Nederland speelde goed genoeg voor een 1-0 overwinning en wist zich dus te kwalificeren voor de volgende ronde. Na de wedstrijd ging iedereen helemaal leip en werd er de hele middag, avond en nacht doorgefeest in het fan park en de lokale barretjes.


De volgende wedstrijd van Nederland wordt gespeeld in Kaapstad tegen Kameroen (die met twee nederlagen al uit het WK liggen), maar tussen door zullen we nog even stoppen in Port Elizabeth voor de wedstrijd Engeland-Slovenie.

Later!

Nederland – Denemarken in Johannesburg

Na een avondje feesten in Maputo vertrok ik samen met Axel en Thijs vroeg in de ochtend naar Zuid Afrika. De reis verliep soepel en na een vluchtig afscheid van Axel sprong ik samen met Thijs in een taxi naar een buitenwijk van Johannesburg waar Thomas en Corne inmiddels een adresje hadden geregeld.


De eerste avond gingen we in het centrum van Johannesburg feesten en voetbal kijken. Overal in de stad is het gekkehuis, waar je ook bent je kan niet onder het WK uit. Supporters van over de hele wereld springen overal schreeuwend en toeterend rond.


De volgende dag gingen we op zoek naar een huurautootje voor de rest van onze trip in Zuid Afrika. Het viel niet mee, maar na een halve dag onderhandelen reden we uiteindelijk toch weg in een gloed nieuw Hyundaitje.Met een autootje waren we een stuk mobieler en besloten gelijk maar even onze gezichten te laten zien op de Oranje camping.


We kwamen aan toen de dikdakkers net de tent op zijn kop begonnen te zetten. Honderden oranje fans in een feesttent gepropt , vliegende biertjes, polonaises, plastic tieten en natuurlijk alleen de beste Hollandse hits van DJ Laurens! Kortom we waren weer terug in Nederland...


Het ging de hele nacht door maar wij moesten optijd weer terug, want de volgende ochtend was het tijd voor de eerste wedstijd Nederland tegen Denemarken.


‘S ochtends sprongen we in onze orange outfits en reden richting het stadion. Terwijl we op het pendel busje stonden te wachten was Thijs nog wanhopig opzoek naar een kaartje voor de wedstijd (die hij als enige van ons nog niet had). Gelukkig duurde het niet lang, want binnen vijf minuten had hij al een kaartje geregeld en konden we met zijn vieren het stadion in.


We hadden perfecte plekken in de eerste ring net achter de corner flag. Het feestje in het stadion zat er goed in, al waren het merendeel van de supporters Zuid Afrikanen die helaas al onze hitjes niet mee konden zingen. Het was een perfecte eerste wedstijd, twee nul voor oranje!


Morgen ochtend rijden we met zijn vieren in ons nieuwe wagentje richting het zuiden. Onze eerste stop wordt waarschijnlijk Drakensberg, waar we een paar dagen zullen gaan rondkijken voordat we naar onze tweed wedstrijd Nederland tegen Japan in Durban moeten.

In Zuid-Afrika zijn we te bereiken op het volgende nummertje:
+27789652802

Moςambique

Mozambique heeft in vele opzichten meer weg van Cuba dan haar Afrikaanse buurlanden. Dit komt voornamelijk door de vele portugese invloeden die je terug ziet in de oude koloniale gebouwen, het eten, de vele Latino’s en natuurlijk het portugees als meest gesproken taal. Een ongelovelijk mooi land al zie je helaas nog wel veel littekens van de resente oorlog en het socialistische regime om je heen.


Na wat korte stops in het noorden van Mozambique, nam ik een nachtbus naar de kust. Midden in de nacht kwam ik na een lange busrit aan in Maxixe, een klein dorpje in central Mozambique, vanwaar ik de volgende dag een bootje wilde nemen naar het strand. Terwijl ik buiten de bus op mijn tas stond te wachten werd ik benaderd door een lokale man die beweerde mij ergens van te kennen en mij vervolgens uitnodigde om met hem mee naar huis te gaan. Hmmm nou misschien een andere keer, want ik kan me niet voorstellen dat wij elkaar ergens van zouden kunnen kennen, zei ik. De man was echter overtuigd dat hij mij eerder had gezien, maar zag dat ik erg moe was dus gaf zijn kaartje en vroeg mij om hem de volgende dag te bellen.
In eerste instantie geloofde ik geen woord van wat de man vertelde, maar eenmaal in mijn hotel bezefde ik opeens dat ik deze man inderdaad eerder had gezien.


Ik belde hem de volgende dag op en al snel kwamen we er achter dat hij (Ivan) ongeveer twee maanden voor mijn reis een weekje in Nederland was voor een curus bij de Rabobank. Tijdens een van zijn avonden in Nederland zat hij bij mij aan de bar in Café ‘t Hart en spraken we over mijn reisplannen voor Afrika. Omdat ik in eerste instantie niet van plan was om in het Oosten van Afrika te reizen hadden we geen contact gegevens uit gewisseld, maar op het moment dat ik uit de bus stapte in Maxixe, was hij toevallig opzoek naar iets te snacken herkende mij van een jaar geleden. Ongelovelijk hoe klein de wereld toch is!


We kletsten wat bij en al snel bood hij mij gratis onderdak bij hem thuis aan. Ivan bleek een druk mannetje te zijn en is naast manager van een lokale bank, eigenaar van een bar, een sportschool en geeft een paar keer per week les op de Universiteit. Tijdens mijn verblijf in Maxixe bracht hij me overal heen en stelde mij aan al zijn vrienden trots voor als zijn vriend uit Nederland.
Na een paar dagen met Ivan opgetrokken te hebben wilde ik weer mijn eigen weg gaan en nam ik de boot naar Tofo om de onderwaterwereld van Mozambique te verkennen. In Tofo bracht ik mijn acht dagen voornamelijk onderwater door om mijn advanced openwater te halen (dankje zusje!). De advanced openwater is de vervolg duik cursus van de openwater waarbij je voornamelijk extra duikvaardigheden leert zoals diep duiken (tot 40 meter), drift duiken en onderwater fotografie.


Mozambique is nog mooier onderwater dan boven water. En de koralen waar we dagelijks doken zaten vol men gekke vissen, schildpadden, manta rays en haaien, maar het meest indrukwekkend waren toch echt de walvis haaien. Een gemiddelde walvishaai is rond de tien meter lang en en drie meter breed en dat is best even slikken als je die vlak naast zwemt.


Na een tegekke week in Tofo moest ik weer verder naar het zuiden en ben ik inmiddels in de hoofdstad Maputo beland. In Maputo heb ik wederom Ben en Axel (zie Malawi) ontmoet, met wie ik vanavond in een barretje de openingswedstrijden van het WK zal kijken.


Morgen ochtend vroeg stap ik op de bus naar Johannesburg, waar ik zal worden opgewacht door Corne en Thomas met wie ik maandag naar mijn eerste wedstrijd Nederland - Denemarken zal gaan. Houd de komende tijd dus niet alleen mijn blog maar ook de televisie goed in de gaten, want de kans is groot dat ik tijdens de Nederlandse wedstrijden ergens te spotten ben!

The warm heart of Africa

Nadat ik in Tanzania voornamelijk grote afstanden had overbrugd en vele uren in de bus had doorgebracht was het tijd om in Malawi weer even op de rem te trappen. Malawi, het warme hart van Afrika en dat merk je direct zodra je de grens over bent. Mensen zijn hier bijzonder vriendelijk en spreken bovendien erg goed Engels waardoor je op zijn tijd eindelijk eens een goed gesprek met de lokale bevolking kan hebben.


Mijn eerste stop was net over de grens in Livingstonia, een klein dorpje in de bergen. De weg naar het dorpje bleek echter voor veel verkeer onbegaanbaar waardoor er niets anders op zat dan het grootste gedeelte van de weg te lopen. Dat viel niet mee bergop met al mijn bagage, maar eenmaal boven vond ik gelukkig een prachtig hostel met een geweldig uitzicht op het dal en het meer. De dagen erop probeerde ik vanuit mijn hangmat kracht en moed te verzamelen voor de tocht terug naar het dal. Op het moment dat ik terug wilde lopen kreeg ik gelukkig een lift aangeboden van twee Engelsen die mij in hun luxe jeep naar mijn volgende bestemming brachten.


De volgende stop was Lake Malawi, een enorm meer dat kwa oppervlakte ongeveer gelijk is aan Malawi en als je niet de bergen van Mozambique aan de horizon zou kunnen zien dan zou je zweren dat het de zee was.
Het meer is de ideale plek om te relaxen. Een plek waar je een biertje drink op het strand en voor je het door hebt is er een week voorbij. Overdag doen de vrouwen de was in het meer terwijl de kinderen op het strand spelen en de mannen continu heen en weer paddelen in hun kano opzoek naar de ideale stek om te vissen.


Na een week niksen was het tijd om een andere plek te zoeken om te relaxen, maar tijdens mijn stop in de hoofdstad Lilongwe was het gedaan met de rust. Ik ontmoette Ben (uit Engeland) en Axel (uit Frankrijk) en dat betekende alle remmen los. Met zijn drieen reisden we verder door Malawi en overal waar we stopten ging het los. Na anderhalve week absolute chaos, verliep Axels visum en ging ik samen met Ben verder op oorlogspad.
Na nog een week keihard gefeest te hebben waren we toe aan iets meer rust en besloten we Mount Mulanje (de hoogste berg in Malawi) te beklimmen.



We planden om in drie dagen de top van de berg te bereiken. Dat betekende elke dag om zes uur het bedje uit en na een vluchtig ontbijtje de rest van de dag klimmen. En al heb ik tegenwoordig niet meer zoveel moeite met een stevige wandeling, na bijna drie weken nonstop feesten was dit goed zwaar. Het waren zware dagen, maar de omgeving waarin we liepen maakte alles goed. Onderweg liepen we door indrukwekkende landschappen met prachtige uitzichten over Malawi en op zijn tijd stopte we om te zwemmen bij een waterval.



Na drie dagen zweten kwamen we wonder boven wonder zonder kleerscheuren aan op de top.
Inmiddels zijn we ook weer veilig in het dal beland en redelijk bijgekomen van de spierpijn. Na bijna vier weken Malawi onveilig gemaakt te hebben drijgde echter mijn visum wederom te verlopen en werd het de hoogste tijd om mijn weg te vervolgen naar Mozambique.


Ik moet nu echter iets meer haast gaan maken, want ik heb kaatjes weten te regelen voor het WK voetbal in Zuid Afrika en dat betekend dat ik over een kleine drie weken in Johannesburg moet zijn. Maar goed voordat het zover is zal ik eerst nog even in Mozambique rondsnuffelen.
In Mozambique ben ik te bereiken op: +258823870413

Zon Zee Zanzibar

Het binnenland van Tanzania bestaat grotendeels uit uitgestrekte grasvlaktes vol met grazende en jagende dieren. Een goede plek voor een safari, maar omdat dat dat helaas niet binnen mijn budget viel reisde ik rechtstreeks naar de kust. Vanuit Kingoma (het oosten van Tanzania) wilde ik met de trein naar Dar es Salaam, maar die bleek niet meer te rijden en ik was dus genoodzaakt het hele stuk met de bus te doen. Ruim 2000 kilometer waarvan de eerste helft van de weg blijkbaar nog moest worden aangelegd. Dagen gingen er voorbij, bus in bus uit en na vier dagen reizen kwam ik uiteindelijk als een zombia aan in Dar es Salaam.


Dar es Salaam is een bruizende havenstad, met een ongelovelijke mix van culturen. Regelmatig vergeet je in welk land je zit, het ene moment waan je je in India en het andere moment lijk je in de Bijlmer beland te zijn. Dar es Salaam is een stad waar ik me makkelijk een paar weken kon vermaken, maar omdat ik toe was aan wat meer rust besloot ik de boot te nemen richting Zanzibar. Zanzibar hoort bij Tanzania maar is een wereld apart en heeft in veel opzichten meer weg van Marokko. Het is het eiland waar Freddy Mercery is opgegroeid, maar dat vooral bekend staat om haar uitgestrekte stranden en helder blauwe zee.


In Zanzibar kwam ik wederom Jarek weer tegen die inmiddels in het gezeldschap was van een groepje Duitse reizigers. Met zijn allen besloten we de volgende ochtend naar de andere kant van het eiland te gaan om een paar dagen op het strand te luieren. De dagen waren relaxt, veel zwemmen, snorkelen, feesten en slapen. De rest van de groep ging na vijf dagen alweer terug naar het vaste land terwijl ik nog een paar dagen op Zanzibar bleef hangen.


Inmiddels ben ik ook weer terug op het vaste land, waar ik nog een paar dagen heb genoten van Dar es Salaam. In de afegelopen week ben ik langszaam afgezakt via het zuiden van Tanzania naar het rustige noorden van Malawi, maar daarover de volgende keer meer…
In Malawi ben ik soms te bereiken op het volgende telefoonnummer:
00265991550807

Couchsurfing in Burundi

Eenmaal de grens over kom je in een compleet andere wereld. In Burundi is het weer een heerlijke puinhoop, de straten zijn bezaaid met afval, overal rennen er weer kinderen, geiten of kippen langs je heen en word je constant lasting gevallen door mensen die wanhopig proberen hun handel aan je te slijten. Kortom ik was weer terug in Afrika en Rwanda met al haar zorgen lag inmiddels alweer ver achter me.
De vele conflicten in Burundi maken dit land echter niet erg populair bij touristen en uit angst moeilijk accomodatie te vinden of ergens op straat te belanden was ik daarom op het internet opzoek gegaan naar iemand die misschien een slaapplekje voor me had en zo kwam ik uiteindelijk uit bij Samson.
Samson stond op het busstation al op me te wachten en bracht mij gelijk naar zijn huis. Eenmaal bij hem thuis werd ik feestlijk ontvangen door de hele buurt met een barbeque en koude biertjes. Samson woont in een buitenwijk van Bujumbura (de hoofdstad van Burundi) in een huisje zonder electriciteit of stromend water. Maar ondanks dat hij maar weinig heeft, deed hij er alles aan om me thuis te laten voelen. Ik kreeg een eigen kamertje, mijn kleren werden voor me gewassen en er werd ‘s avonds heerlijk voor me gekookt. De volgende ochtend nam Samson me mee naar de kerk, wat weer een groot swingend feest was. Vervolgens gaf hij mij een rondleiding door de stad en bezochten we al zijn vrienden en familie, waar ik elke keer opnieuw enthausiast werd ontvangen en vol gestauwd met eten en drinken.
Omdat ik wederom problemen had met mijn visum moest ik de derde dag helaas Burundi alweer verlaten. Ik had graag nog veel meer van Burundi en Samsons leven willen zien, maar er zat niets anders op dan mijn weg te vervolgen richting Tanzania.