Horror stories from Conakry

The Siné Saloum Delta
Toubakouta

Uitgerust vervolgde ik mijn reis richting het zuiden, met als eerste stop Toubakouta, een klein dorpje aan de rand van de Siné Saloum delta. De delta is een enorm natuurgebied van rivieren, moerassen en kanalen waar het stikt van de krokodillen, schildpadden en rare vogels. Via kleine bootjes met enge mannetjes wordt je van het ene kleine eilandje naar het andere gebracht om uiteindelijk in een volgend dorpje te geraken.

Birds fighting for a tree

De Delta is erg mooi maar na een dagje vogels spotten had ik het wel weer gezien en besloot ik weer verder tegaan. Om uiteindelijk in Guinea Bissau uit te komen moest ik wedereom door Gambia. En eenmaal terug in Gambia besloot ik een bezoekje te brengen bij de familie Sjoef in hun nieuwe huisje in Manjai. Blij om me weer te zien werd ik verwelkomd met een heerlijke maaltijd en kreeg ik direct een kamertje bij hun in huis aangeboden.

Sjoef with his wife Eveline and daughter Elisa ready for church

En al was ik nog geen twee weekjes weg geweest overal was iedereen enthausiast me weer te zien en gingen de deuren weer voor mij open. Wat een bezoekje van een paar uur had moeten worden, werden uiteindelijk vier geweldige dagen..

Elisa's school (Manjai)
Singing the national anthem before entering the school

Omdat ik toch echt wat meer van Afrika moest gaan zien ging ik na vier dagen toch weer verder richting Guinea Bissau. Onderweg merkte ik echter dat ik steeds meer militaire controlle posten passeerde en hoe zuidelijker ik kwam, hoe zwaarder de posten waren beveiligd. Op een gegeven moment zaten de militairen nog enkel in tanks of gepantserde voertuigen.
De meeste militairen waren verbaasd mij hier te zien en waarschuwde mij voor de huidige situatie in Guinea Conakry. Zo is er in Conakry momenteel sprake van talrijke gewapende overvallen en zijn er een aantal weken geleden, bij een geweldadige onderdrukking door het leger, minstens 157 mensen omgekomen (meer dan 1200 mensen raakten hierbij gewond). Normaal gesproken ga ik een beetje spanning niet uit de weg, maar na het horen van deze verhalen besloot ik toch maar om te keren en via een ander weg richting Mali te reizen...

Ziguinchor (Casamance)...Ziguinchor by night

Omdat ik geen zin had om het hele stuk weer stuiterend over land af te leggen, besloot ik deze keer met de boot vanuit Casamance naar Dakar te gaan. Omdat echter de Tabaski (het offerfeest) voor de deur stond zat de boot stampvol en kon ik alleen nog mee als ik genoegen nam met een stoel. Na een lange en slapeloze reis kwam ik uiteindelijk vroeg in de morgen uitgeput aan in Dakar. Waar ik, eenmaal voet aan wal, direct weer werd aangevallen door tientallen taxi chauffeurs.. 'Bonjour mon ami! Mon frère! Ou tu vas?' Maar ondanks dat iedereen mijn beste vriend bleek te zijn, was niemand bereid mij voor een schappelijke prijs weg brengen. Te vermoeid om de discussie aan te gaan besloot ik uiteindelijk maar gewoon teveel te betalen en werd ik gelukkig nog geen kwartier later warm ontvangen door de familie van Mountaga..

Boat from Ziguinchor to Dakar Dolphins following us to Dakar

La maison d'Omar

Allereerst wil ik iedereen bedanken voor alle reacties, krabbels en mailtjes die ik de laaste weken heb ontvangen. Helaas ben ik niet altijd in de gelegenheid om iedereenl persoonlijk te antwoorden, maar ik blijf natuurlijk altijd benieuwd naar jullie verhalen en avonturen uit het koude Nederland.
Hier gaat alles nog steeds bijzonder goed. De afgelopen week was erg ontspannen, want dankzij Omar had ik een heel huis tot mijn beschikking en dat nog geen 20 meter van het strand.

Omar's beach house

De dagen begon ik dus wederom met een duik in de zee, smiddags voetbalde ik meestal wat met de kinderen op het strand en s'avonds hing ik wat rond bij de familie en vrienden van de jongen die normaal gesproken op het strand huisje past.

The beach of Ngaparou

Heerlijk om even alle luxe voor jezelf te hebben en een ideaal moment om alle indrukken van de afgelopen weken even te laten bezinken. Echter na een kleine week ontspannen te hebben begonnen het idee om verder te reizen alweer te kriebelen. Afgelopen vrijdag besloot ik daarom verder te reizen richting het zuiden van Senegal.

The kids in Ngaparou

Het plan voor de komende weken is om langzaam via Guinea Bissau, Guinea en Sierra Leone richting Mali te reizen.

Terug naar Senegal

Vorige week was het tijd om weer mijn eigen weg te gaan. Vroeg in de ochtend nam ik afscheid van de jongens en vertrok ik met het openbaarvervoer richting het oosten van Gambia, en dat viel niet mee.. Openbaar vervoer nemen ze hier net iets te letterlijk, want echt alles en iedereen wordt meegenomen om brandstof te besparen. Als je denkt dat er niemand maar bij kan dan blijkt er nog wel iemand bij je op schoot of op het dak te passen.

Bus to Soma (East Gambia)

Maar ondanks dat de reis verschikkelijk lang en onconfortabel is, is het reuze gezellig. Onderweg wordt er gezongen, gelachen en constant eten uitgedeeld. Het landschap onderweg is prachtig en een wereld van verschil met de plaatsjes aan de kust . Het eerste uur reden we vooral door verpauperde buitenwijken en zie je enkel ellende en armoede, maar zodra je de stad uit bent wordt alles kalm.

De spaanplaat sloppenwijken veranderen langzaam in riete hutjes en in plaats van roestige auto's gebruiken mensen enkel nog paard en wagen. Nergens kom je blanken tegen en dat kan soms erg lastig zijn, omdat je altijd in het middelpunt van de belangstelling staat. Aan de kust zijn de mensen meestal erg aardig, maar soms alleen uit op je geld, op het platteland zijn de mensen vooral nieuwschierig en ongelovelijk vriendelijk, maar in de grotere steden zijn de mensen voornamelijk opdringerig en soms zelfs agresief.

Boat back to Senegal

Na 5 dagen reizen en slechts 300 kilometer verder was ik uiteindelijk terug in Sengal en kwam ik uitgeput aan in Dakar (de hoofdstad van Senegal). In Dakar had ik afgesproken met een man die de sleutel had van Omar's strandhuisje in Sali (60 kilometer ten zuiden van Dakar), waar ik waarschijnlijk de komende dagen zou verblijven.

Border of Senegal

Ondanks dat ik amper een woord kon wisselen met de man, begrepen we elkaar bijzonder goed en lag ik nog geen drie uur later met mijn luie reet op het strand voor mijn bijzonder confortabele strandhuisje.

The Gambia

Omdat ik meer van Gambia wilde zien en nog even rustig aan wilde doen besloot ik toch nog wat langer te blijven. Remy had inmiddels contact weten te leggen met twee muzikanten die ons al snel een slaapplaats bij hun thuis aanboden. De jongens woonden op een compound (ongeveer 8 kleine huisjes met een grote muur erom heen) met 4 andere gezinnen. De compound lag nog geen 100 meter van het strand dus dit aanbod konden we natuurlijk niet afslaan.

The musicians

Our Compound

Overdag sliepen we lekker uit, zwommen wat in de zee, aten wat met de mensen op de compound en speeld wat muziek in de tuin en s'avond moest Remy samen met de jongens meestal optreden in een bar, een hotel of op een feest. Elke dag kwamen er nieuwe muziekanten naar de compound om te spelen met Remy en na een paar dagen kenden we ongeveer het halve dorp. Na de optredens werden we meestal nog uitgenodigd voor feestjes of bij mensen thuis. Het waren bijzondere dagen en ondanks dat we pas een weekje in de compound wonden, voelde het alsof we er al een jaar zaten.

Eveline, Remy, Sjoef and Sizzla in our house

Remy and Sjoef making music in the garden

Het plan om op een motortje verder te reizen liet dus nog even op zich wachten, maar na bijna twee weken feesten besloot ik dat het wel weer mooi was geweest en tijd was om verder te reizen. Ondanks dat je hier overal brommertjes en motors ziet rijden is het onmogelijk om een goede motor voor een redelijke prijs te vinden. De wegen zijn hier bijzonder slecht en met deze ramilige motoren zou ik het waarschijnlijk niet langer dan 2 dagen volhouden. Ik besloot daarom, maar geen motor te kopen, en met het openbaar vervoer verder te reizen richting het oosten van Gambia.

Monkeys on their way to the beach

Diner on the beatch

Hello Africa!

Na ongeveer 2 uur slapen werd ik rond 6 uur gewekt door geklop. Overal om de auto stonden mannetjes op het raam te kloppen. De ene wilde geld wisselen, de andere wilde ons helpen met ons visum, weer een ander probeerde rotzooi te verkopen, maar de meeste wilde gewoon geld. Hier was het echt nog veel te vroeg voor, maar negeren had geen zin, want waar je ook keek, overal stonden aapjes. Omdat slapen dus geen optie meer was besloten wat opzoek te gaan naar een ontbijtje en te wachten tot de grens open ging.

Vier uur later ging eindelijk de grens open en na een uurtje rommelen met papieren konden we om 11 uur de boot op naar Senegal. We waren nog niet aan de andere kant van het water of de eerste mannetjes vlogen alweer als vliegen op onze auto af. Zodra je uit de auto stapte werd er van alle kanten aan je getrokken, maar gelukkig waren we inmiddels redelijk wakker en konden we ze gemakkelijk van ons af houden. Uiteindelijk rond 12 uur reden we langs de laatste controlle post en waren we echt in Afrika.

De natuur, de geur, de mensen de muziek alles verandert zodra je voet aan wal zet in Senegal. Het leven is hier zo ontspannen, iedereen is vrolijk en vriendelijk en in elk dorpje wat je passeerd lijkt er een feestje gaande. De hele dag reden we door het binnenland van Senegal, en hoe opdringerig de mensen bij de grens waren zo vriendelijk en ophartig waren de mensen hier. Overal werden we nagezwaaid of renden er kinderen gillend achter de auto aan. We waren blij dat we in Afrika waren aangekomen. Het enige nadeel waren de politie posten. Om de zoveel kilometer passeerde we een post en zodra de politie zag dat we Tubabs (blanken) waren zochten ze een rede om ons te kunnen bekeuren. Op een gegeven moment kreeg ik een bekeuring omdat Remy (als bijrijder) geen gordel droeg (en dat terwijl mensen hier normaal gesproken op het dak van een vrachtwagen zitten). Maar goed dat hoort er nou eenmaal bij, je betaalt de boete van 3euro maakt even een praatjes vertelt nog even een schuine mop en lachend kan je weer verder richting de volgende post.

Boat to Banjul

Naarmate we meer het binnenland van Senegal inreden werd de weg slechter, zo slecht dat op een gegeven moment een van de schokdempers het begaf. Gelukkig was het niet meer ver rijden naar de grens en kwamen we een uurtje later stuiterend aan in Barra (een plaatsje net over de grens in Gambia). Hier stond de vrouw van Sjoef al op ons te wachten met koude biertjes en een tafel vol eten.

Planning the rest of the trip

Inmiddels zitten we al een paar dagen in een klein plaatsje aan het strand vlak onder Banjul (de hoofdstad van Gambia). Sjoef (die hier al 3 jaar woont) laat ons hier allerlei bijzondere plekjes zien. Waarschijnlijk zal ik na het weekend Sjoef en Remy weer achter me laten en alleen verder reizen. Op het moment ben ik aan het kijken of ik voor een redelijke prijs eigen vervoer kan regelen. Als dat lukt vertrek ik maandag op de motor richting Senegal zo niet dan pak ik het openbaar vervoer en kijk ik wel weer waar ik uitkom.

Wordt vervolgd..

Sahara Sahara Sahara

Warm...

Sjoef en RemyChillen op Sahara beach

Spelen in de zandbak

Even apeldoorn bellen...Bandje verwisselenBenzinepomp in MarokkoBenzinepomp in MauritaniePlanken in de woestijnBeesjes in een zandstorm
ff die rust pakken

Liftend door de Sahara

Het is gelukt in een week tijd hebben we weten te liften van Rabat helemaal naar Gambia. Nadat we 2 hele relaxte dagen hadden gehad bij Ali, zijn we donderdag ochtend vroeg opzoek gegaan naar een lift. En weer ging dit bijzonder makkelijk, want binnen een half uur stopte er al een auto met daarin Sjoef. Sjoef is een man uit Eindhoven die opweg was naar zijn gezin in Gambia. Hij zat al meer dan 5 dagen alleen in de auto dus was maar al te blij om wat gezeldschap te hebben. Hij vertelde ons dat hij ons best in Mauritanie wilde afzetten, maar dat het daar op het moment erg gevaarlijk is (vooral voor blanken) en dat als we dat wilde ook best mee mochten rijden naar Senegal of Gambia.
Zo gezegt zo gedaan. Uren reden we door de Sahara, echt prachtig alle soorten woestijnlandschappen kom je onderweg tegen. Af en toe kom je langs een afgelegen woestijn strand, zie je wat kamelen en nomaden of een paar klein woestijn dorpje, maar verder helemaal niets.. Omdat we nu met zijn drieen waren konden we behoorlijk wat kilometers maken, omdat we om de beurt konden rijden. En al hoewel de weg over het algemeen goed was viel het rijden niet mee. De weg was vaak erg smal en de vrachtwagens onderweg erg breed, het was tegen de 50 graden en minstens 2 keer per dag kwamen we in een zandstorm terecht. Maar het ergste van alles was dat we onderweg heel veel pech hadden met de auto.
Het begon met een lekker band, we hadden helaas geen reserve band, maar gelukkig waren we niet ver van een stadje dus konden we redelijk snel de band laten verwisselen. een half uur later hadden we weer een lekke band, maar nu midden in de woestijn (en weer geen reserve band). Uiteindelijk wist Sjoef een lift te regelen richten een stadje in de buurt en zouden wij in de woestijn bij de auto wachten tot hij terug zou komen. Ongeveer 2 uur later en flink verbrand konden we eindelijk verder. S'avonds kwamen we aan in Laayoune, maar toen we na het eten weer verder wilde gaan begaf de versnellingsbak het...
Omdat alles was gesloten moesten we wachten tot de volgende morgen tot dat er een garage open zou gaan. De volgende dag was de auto om 10uur alweer gerepareerd en konden we gelukkig weer verder opweg naar Dakhla. Met 2 nieuwe banden en een nieuwe versnellingsbak ging alles verder soepel en een paar uur later stonden we al in Dakhla, maar toen ongeveer 2 uur rijden van Dakhla weer een lekke band met niets of niemand in de buurt en zonder reserve band was het wachten op hulp. Gelukkig kwam er even later een busje langsrijden die een reserve band voor ons had die we konden overnemen, dus konden we niet veel later weer verder opweg naar dae Mauritaanse grens.
S'ochtends werden we wakker bij de grens en was het wachten tot de grens open ging. Uiteindelijk ging deze om 9 uur open, maar het duurde uiteindelijk meer dan 4 uur om door alle controlles heen te komen. Nog geen kilometer verder merk je gelijk dat je in een totaal ander land bent. Ondanks dat je nogsteeds in de woestijn bent is de Mauritanie compleet anders dan Marokko. Je merkt dat je nu echt in Afrika bent, zowel de mensen als het landschap is totaal anders. We besloten dat we niet in Mauritanie zouden blijven en om direct door te rijden richting Senegal. Wederom was een een zware en lange rit, maar erg mooi en gelukkig zonder pech. Midden in de nacht kwamen we aan bij de grens van Senegal, waar we wederom in de auto sliepen om de volgende ochtend vroeg als eerste de grens over te kunnen.